سال 1398 یکی از سالهای پر از حوادث تلخ بود. برای مردم جهان و منطقه بخصوص برای ایران.
همه حوادث از همان ابتدای سال نشان از سالی سخت داشت.
امدن سیل - حوادث درگیری و حوادث ترور سردار و انتخابات و این اخری کرونا.
نامی که خلی زود ورد زبان همه شده. همه کارشناس ان شدن.
نامی که برخی با موج سورای بر ان سعی در متهم کردن جمهوری اسلامی را داشتند.
اما هر چه زمان بیشتر سپری شد خشم و قدرت ویران گری کرونا در جهان بیشتر خود نمایی کرد.
انها که دم از قدرت برتر می زدن هم در مقابل ان کم اوردند.
در زمینه پزشکی بحث نمی کنم و اما بحث ما جامعه است و نحوه بر خورد با این چنین حوادثی متهم کردن حکومت و دولت. کاری که خیلی سریع در ایران رخ داد.
سیاست های واقعی پشت پرده کرونا هنوز اشکار نشده است.
اما انچه در این زمان قابل مشاهده است مدیریت بحران است.
اولین اشتباه دستکم گرفتن این ویروس در کشور بود.
دومین اشتباه نداشتن مدیریت درست در برخورد با این گونه حوادث بود.
سومین اشتباه نداشتن زیر ساخت متناسب با شرایط ویروس بود.
بزگترین اشتباه تعارف بود که چه کسی چه کار کند؟
انچه در سالهای گذشته کم کاری کردیم و هزینه را صرف کار های دیگر کردیم نشان داد طرح سلامت یک اشتباه بود.
اگر بجای بالا بردن هزینه بیمار در ساخت و تجهیز امکانات پزشکی کار می کردیم امروز بار کمتری بر دوش پرسنل پزشکی کشور بود.
باید بدانیم برای شهری با جمعیت بالای یک میلیون نفر باید به اندازه نیم میلیون تخت بیمارستانی و فضای بیمارستانی داشته باشیم.
در کشور چون ایران با حوادث طبیعی و غیره باید شرایط فراهم شود.
شاید این حادثه با همه بدی و ضررهایش درسی باشد.
ایجاد وحدت در جامعه اطاعت پذیری همه جامعه از گروه پزشکی جامعه خیلی خوشایند بود هر چند برخی دنبال موج سواری هستند. همه مذهبی فرهنگی و سیاسی و نظامی تابع دستورات نظام پزشکی شدن و انجام دستورات انها ی.. یک وحدت بزرگ ایجاد شد.
اگر برخی مدیرت ترسو نبود امدن نیروهای نظامی و غیره به کمک تیم پزشکی می توانست یک پیروزی بزرگ برای مهار ویروس کرونا باشدکه خود به جامعه کمک بزرگی می کرد جلو گیری از کشتار بیشتر و هدر رفت هزینه های کشور.
بهر حال امیدواریم از این فرصت درست استفاده و مدیریت شود تا کشور به سلامت از این گردنه عبور کند.
کرونا بلا بود یا امتحان
اگر بلا باشد یا امتحان باید از همه ظرفیت ها استفاده کنیم تا ان را مهار کنیم.
بلابود چون ما انرا دست کم گرفتیم.
چون ما مغرور به داشته های نداشته خود بودیم
چون ما به امار های دروغ خود دل بسته بودیم.
کرونا امتحان بود
ما در برخی طرح ها ایدها مردود شدیم
ما در برخی زیاد روی ها و اسراف ها مردود شدیم
ما در زیر ساخت ها درست عمل نکردیم
ما به انچه نیاز واقعی کشور بود دقت نکرده بودیم.
این امتحان قبولی هم داشت خیلی از کسانی که سالها بود به چشم نمی امدند.
برخی پرستاران و کارکنان پزشکی دیده شدند و خیلی از انها سرافرازانه قبول شدند.
نیروهای مسلح ما قبول شدند.
پزشکان و دلسوزان تولید کالای پزشکی قبول شدند.
برخی سیاسیون و انها که دنبال قدرت و منفعت بودن مردود شدن همانند محتکران و خیانتکاران دیگر
برخی از ابروی خود و راحتی زندگی خود گذشتند از سود مالی خود گذشتندو...
ولی بانکها حاضر نشدن از سودهای نا حق خود بگذرند. حاضر نشدن با مردم همراهی کنند حتی با دستورت دولت و مقامات بالا تر.
کرونا نشان داد- سیاسیت -اقتصاد - قدرت و همه و همه در مقابل انسانت باید زانو بزند.
افشا کنند این واقعیت بودکه کدام نهاد و گروهی قصد خدمت دارند و کدام افراد داری مدیریت برای کمک به مردم هستند.
پس خدا را فراموش نکنیم. وسلام